به یاد همه مادرای آسمونی

مادر رفتی و خورشید آسمون زندگیم غروب کرد و از پی آشیون زندگیم سقوط کرد…

مادر رفتی و چشمه ی شادی هام از جوشش ایستاد و رود خنده هام از خروش ایستاد…

مادر رفتی و توی دلم دریای خون موج می زنه و سیلاب غم از چشمام بیرون می زنه…

بعد تو از آه آتشینم هر لحظه دنیام شعله وره و از این آتیش وجودم خاکستره

رفتی و به خون نشوندی دلمو،رفتی و دریا گرفت ساحلمو،رفتی و بارونی شد هر دو چشام،رفتی و بغض می باره از صدام

اگه طوفان فراموشی بیاد و باغ خاطراتمو نابود کنه،اما بدون که نمی تونه درخت سرسبز یادتو نابود کنه

ای مادر خوبم…عشقت تا ابد توی قلبمه…اسمت تا ابد ورد لبمه…

آخه من از تو ریشه گرفتم،با تو جوونه زدم،با تو قد کشیدم،با تو شاخ و برگ پیدا کردم،با تو شکوفه دادم،با تو به بار نشستم…با تو سرسبز بودم،با تو پر از گل بودم،با تو چقدر قشنگ بودم…

مادر خوبم…بدون که تا ابد مهرم تویی،ماهم تویی،بهارم تویی…اون سایه ی هما تویی،گنج بی انتها تویی،بهشتم تویی،سرنوشتم تویی،گل و خاک و خشتم تویی…

مادر عزیزم…دوست دارم دوباره ببینمت تا فرش زیر پات باشم…بیام و قربونی راهت باشم

بیام و سایت باشم تو آفتاب،من نوکر باشم و تو ارباب

ولی افسوس که از دست دادمت،رفتی و من مردم از غمت

نیستی ولی هنوز تکیه گاهمی،نیستی ولی ماه شب تارمی

نیستی و هنوز آروم جونمی،نیستی و هنوز تو تار و پودمی

اگه یک روز ببینمت تو اوج آسمونم،آخه بهشت من تویی ای مادر مهربونم…