انسان محکوم به سختی کشیدن است

سوره بلد

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم

لا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿١﴾ وَأَنْتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿٢﴾ وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ ﴿٣﴾ لَقَدْ خَلَقْنَا الإنْسَانَ فِی کَبَدٍ ﴿٤﴾ أَیَحْسَبُ أَنْ لَنْ یَقْدِرَ عَلَیْهِ أَحَدٌ ﴿٥﴾ یَقُولُ أَهْلَکْتُ مَالا لُبَدًا ﴿٦﴾ أَیَحْسَبُ أَنْ لَمْ یَرَهُ أَحَدٌ ﴿٧﴾ أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَیْنَیْنِ ﴿٨﴾ وَلِسَانًا وَشَفَتَیْنِ ﴿٩﴾ وَهَدَیْنَاهُ النَّجْدَیْنِ ﴿١٠﴾ فَلا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ ﴿١١﴾ وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْعَقَبَةُ ﴿١٢﴾ فَکُّ رَقَبَةٍ ﴿١٣﴾ أَوْ إِطْعَامٌ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَةٍ ﴿١٤﴾ یَتِیمًا ذَا مَقْرَبَةٍ ﴿١٥﴾ أَوْ مِسْکِینًا ذَا مَتْرَبَةٍ ﴿١٦﴾ ثُمَّ کَانَ مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ ﴿١٧﴾ أُولَئِکَ أَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ ﴿١٨﴾ وَالَّذِینَ کَفَرُوا بِآیَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ﴿١٩﴾ عَلَیْهِمْ نَارٌ مُؤْصَدَةٌ ﴿٢٠﴾

♣♣♣

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

قسم به این شهر مقدس ( مكّه)، (۱)

شهرى كه تو در آن ساكنى، (۲)

و قسم به پدر و فرزندش ( ابراهیم خلیل و فرزندش اسماعیل ذبیح)، (۳)

كه ما انسان را در رنج آفریدیم (و زندگى او پر از رنج هاست) (۴)

آیا او گمان می كند كه هیچ كس نمی تواند بر او دست یابد؟ (۵)

می گوید: «مال زیادى را (در كارهاى خیر) نابود كرده‏ ام (۶)

آیا (انسان) گمان می كند هیچ كس او را ندیده (كه عمل خیرى انجام نداده) است؟ (۷)

آیا براى او دو چشم قرار ندادیم، (۸)

و یك زبان و دو لب؟ (۹)

و او را به راه خیر و شر هدایت كردیم (۱۰)

ولى او از آن گردنه ی مهم نگذشت (۱۱)

و تو نمی ‏دانى آن گردنه چیست (۱۲)

آزادكردن برده ‏اى، (۱۳)

یا غذا دادن در روز گرسنگى… (۱۴)

یتیمى از خویشاوندان، (۱۵)

یا مستمندى خاك‏نشین را، (۱۶)

سپس از كسانى باشد كه ایمان آورده و یكدیگر را به شكیبایى و رحمت توصیه می كنند (۱۷)

آنها «اصحاب الیمین‏»اند (كه نامه اعمالشان را به دست راستشان می دهند) (۱۸)

و كسانى كه آیات ما را انكار كرده ‏اند افرادى شومند (كه نامه اعمالشان به دست چپشان داده می شود). (۱۹)

بر آنها آتشى است فروبسته (كه راه فرارى از آن نیست) (۲۰)

♣♣♣

“In the name of Allah the most compassionate, ever compassionate”

1. I do call to witness this City;-

2. And thou art a freeman of this City;-

3. And [the mystic ties of] parent and child;-

4. Verily We have created man into toil and struggle.

5. Thinketh he, that none hath power over him?

6. He may say [boastfully]; Wealth have I squandered in abundance!

7. Thinketh he that none beholdeth him?

8. Have We not made for him a pair of eyes?-

9. And a tongue, and a pair of lips?-

10. And shown him the two highways?

11. But he hath made no haste on the path that is steep.

12. And what will explain to thee the path that is steep?-

13. [It is:] freeing the bondman;

14. Or the giving of food in a day of privation

15. To the orphan with claims of relationship,

16. Or to the indigent [down] in the dust.

17. Then will he be of those who believe, and enjoin patience, [constancy, and

self-restraint], and enjoin deeds of kindness and compassion.

18. Such are the Companions of the Right Hand.

19. But those who reject Our Signs, they are the [unhappy] Companions of the

Left Hand.

20. On them will be Fire vaulted over [all round].

♣♣♣

حقيقتى درباره خلقت انسان كه سوره مباركه بلد بيان مى كند

اين سوره بيانگر اين حقيقت است كه خلقت انسان بر اساس رنج و مشقت است،هيچ حالتی از حالت های زندگی را نخواهى ديد كه توام با تلخى ها و رنج ها و خستگى ها نباشد،حال چه از نظر جسمی و چه از نظر روحی و روانی،آدمی از آن روزى كه در شكم مادر،روح به كالبدش دميده شد،تا روزى كه از اين دنيا رخت بر مى بندد،هيچ راحتى و آسايشى كه خالى از زحمت و سختی باشد نمى بيند و هيچ سعادتى را پاک از نگون بختی نمى يابد،سرتاسر زندگی انسان،میدان مبارزه با مشکلات است،تنها خانه ی آخرت است كه راحتى اش آميخته با گرفتاری نيست.

زندگی انسان،از ابتدا تا انتها،توام با سختی است

رنج و مشقت از هر سو و در تمامى موقعیت های زندگی بر آدمی احاطه دارد و اين موضوع بر هيچ خردمندى پوشيده نيست كه انسان در پى به دست آوردن هيچ نعمتى بر نمى آيد،مگر آنكه خالص آن را مى خواهد،خالص از هر عذاب و دردسر و خالص در خوبى و پاكيزگى،ولى هيچ نعمتى را به دست نمى آورد مگر آميخته با ناملايماتى كه خوشی او را ناگوار مى کند،نعمتى همراه با جرعه هاى اندوه و رنج،این محنت ها،افزون بر مصیبت های روزگار و حوادث ناگوارى كه چون زهری كشنده كام جانش را تلخ مى كند،است.

در این عالم هر كسی به هر چیزی می‌خواهد برسد،آمیخته به سختی است،به مال می‌خواهد برسد،زحمات فراوانی باید بکشد تا به دست بیاورد و تا آن را حفظ کند،به علم می‌خواهد برسد علمش هم همینطور است،انسان بدون سختی و رنج به علم نمی‌رسد،به هر چه كه انسان می‌خواهد از نعمت های خدا برسد همراه با سختی است.

برای به دست آوردن هر موفقیتی باید سختی کشید و تلاش کرد

بنا بر اين چه بهتر است که به جاى هر تلخى و ناكامى و رنج،سنگينى تكاليف الهى را تحمل كند و در برابر آنها صبر نمايد،صبر بر اطاعت و بر ترك معصيت و در گسترش دادن رحمت بر همه گرفتاران كوشا باشد،كسانى از قبيل ايتام و فقرا و بيماران و امثال آنها كه دچار سختی شده اند را مورد محبت خود قرار دهد،تا جزء (اصحاب ميمنه،یعنی بهشتیان) شود،وگرنه آخرتش هم مثل دنيايش خواهد شد و در آخرت از (اصحاب مشئمه،یعنی جهنمیان) خواهد بود كه (نار موصده،یعنی آتش فروبسته) مسلط بر آنان است.

حس موفقیت،حس شیرینی است،باید تلاش کرد و به آن رسید