مهربانی با کودکان

کودکان،موجوداتی بس معصوم و مظلوم هستند که چیز زیادی از دنیا نمی دانند،آنها حقیقتاً پاک ترین،زلال ترین و ساده ترین افراد زندگی ما هستند که دل هر انسان صاحب دلی را به رحم می آورند،بسیاری از انسان ها ممکن است با بقیه،رفتارهای خشونت آمیز داشته باشند،اما در برابر کودکان،نرم می شوند و مهربانانه با آن ها رفتار می کنند،که دلیل آن همین صاف بودن و بی غل و غش بودن آن هاست.

در آیین اسلام نیز در مورد مهربانی با کودکان،سفارش های زیادی شده است،برای مثال:

1)روزی پیامبر اکرم (ص) برای اقامه نماز از منزل خارج شد،در کوچه‌های مدینه،کودکان وقتی حضرت را مشاهده کردند،دست از بازی کشیدند،به دور ایشان حلقه زدند و به گمان اینکه، چون آن حضرت همواره حسن و حسین (علیهماالسلام) را بر دوش خود می‌گرفت، این بار آن‌ها را نیز به دوش بگیرد،به هوا می­ پریدند و می‌گفتند: شتر من باش! پیامبر(ص) هم یکی یکی آنها را روی کول خود می­گذاشت،اصحاب که در مسجد به انتظار نشسته بودند،وقتی با تأخیر حضرت مواجه گشتند نگران شدند،بلال از مسجد خارج شد تا ببیند چه اتفاقی باعث تأخیر پیامبر(ص) شده است.

همین که بلال در راه با این جریان مواجه شد،به کودکان اعتراض کرد و خواست کودکان را از اطراف پیامبر دور سازد و آن حضرت را از دست آنان نجات دهد،ولی پیامبر اکرم(ص) با اشاره او را از این کار بازداشت و آرام به او فرمود: تنگ شدن وقت نماز، برای من بهتر از رنجاندن کودکان است،به منزل برو ببین چیزی پیدا می­کنی برای اینها بیاوری.

بلال به منزل پیامبر(ص) رفت،هشت گردو یافت و آنها را نزد ایشان آورد.

پیامبر گردوها را در دست گرفت و خطاب به کودکان فرمود: آیا شتر خود را به این گردوها می‌فروشید؟ کودکان به این معامله رضایت دادند و با خوشحالی حضرت را رها کردند.

پیامبر نیز عازم مسجد شد و فرمود: خدا رحمت کند برادرم یوسف را که او را به چند درهم فروختند و مرا نیز به هشت گردو.

2)رسول اکرم (ص) فرمود: کودکان را دوست بداريد و به آنها مهرباني کنيد و هرگاه به آنها وعده داديد، وفا نمائید؛ زيرا آنها شما را روزي دهنده خود مي دانند.

3)هنگامی که پیامبر (ص) نماز می خواند،امام حسن (ع) و امام حسین (ع) به پشت آن حضرت می پریدند و هرگاه میخواست سر از سجده بردارد و بنشیند دست بر پشت خود می گذاشت تا آن دو نیفتند.

4)گفته اند روزی پیامبر گرامی اسلام،مردی را دید که دو فرزند خود را به همراه داشت،مرد یکی از فرزندانش را بوسید و دیگری را نبوسید،رسول خدا (ص) به مرد فرمود: «چرا میان دو فرزندت،عدالت و برابری را رعایت نکردی؟»

5)روزی امام حسین (ع) در کوچه سرگرم بازی بود،پیامبر(ص) نیز به همراه یارانش از خانه خارج شد،وقتی چشم پیامبر به امام حسین افتاد،به طرف او رفت و دستانش را گشود تا او را در آغوش بگیرد،امام حسین خنده کنان به این طرف و آن طرف می گریخت،پیامبر نیز خندان دنبال او می دوید تا اینکه سرانجام او را گرفت،پس دست زیر چانه اش گذاشت و او را بوسید.

6)یکی از نزدیکان پیامبر نقل می کند که رسول خدا (ص) گاهی زبان خود را برای حسین (ع) که کودک بود،از دهان بیرون می آورد،کودک با مشاهده این کار پدربزرگ خود،غرق در خنده و شادی می شد،مردی که این کار پیامبر را می دید،با تعجب گفت: به خدا سوگند پسرم مرد گشته و ازدواج کرده است،ولی تا حالا من او را نبوسیده ام،پیامبر که از بی عاطفه بودن آن مرد شگفت زده شده بود،فرمود: «هر کس لطف و مهربانی نشان ندهد،به او نیز مهر و محبت نمی شود.»